«Δύσκολα μέτρα που πρέπει να ληφθούν». Προσωπικά είμαι εδώ και καιρό στην φάση που δεν πιστεύω ότι το κράτος έχει οποιοδήποτε λόγο για την ευδαιμονία τού λαού, και αν έχει λόγο αυτό μπορεί να είναι μόνο για την κακοδαιμονία. Αυτό βέβαια μπορεί να είναι η προσωπική μου ιδεολογία και δεν έχω κανέναν σκοπό να πείσω για αυτό. Αλλά ποιοι πρέπει να πάρουν δύσκολα μέτρα για ποιούς; Το θέμα πρέπει να τεθεί σε τελείως διαφορετική βάση και να αναθεωρηθεί όλο το σύστημα εξουσίας.

Τώρα σε όσους λένε «δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα χωρίς [...]», το δικό μου ερώτημα είναι: το έχουν μελετήσει το θέμα; Το κατέχουν; Και αφού δεν το κατέχουν (γιατί δεν το κατέχουν) ποιούς και γιατί τούς εμπιστεύονται; Εγώ τουλάχιστον δεν εμπιστεύομαι τον κύριο Καζάκη. Έχω καταλήξει σε κάποια πράγματα πολύ πριν ακούσω τον κύριο Καζάκη πρώτη φορά και σε κάποια πράγματα έχω διαφορετική γνώμη, και σε όσα τυχαίνει να συμφωνώ δεν περίμενα καθόλου τον Καζάκη για να αποκτήσω αυτήν την γνώμη. Είχα καταλήξει σε αυτά αρκετά νωρίτερα και με τελείως διαφορετική αφετηρία. Αλλά το θέμα δεν είναι σε τι συμφωνώ και σε τι διαφωνώ. Το θέμα είναι πώς αισθάνομαι για κάποια πράγματα και αυτό που νιώθω είναι ότι είμαι το υποκείμενο σε ένα πελώριο πείραμα συμμόρφωσης. Τι είναι το πείραμα συμμόρφωσης; Όσοι δεν έχουν ιδέα πάρτε παράδειγμα:

Τον Καζάκη δεν τον ξέρω, μπορεί να είναι και αυτός μέρος τής συνωμοσίας και για άγνωστους για μένα λόγους παίζει τον ρόλο τού εταίρου (η φάση με τον εταίρο ξεκινά στο 2:17 στο άνωθεν βίντεο). Αλλά κάπως έτσι αισθάνομαι. Μέσα σε μια θάλασσα παραλογισμού είναι ο μόνος λέει το προφανές. Βέβαια αυτό το προφανές μπορεί να είναι προφανές μόνο για αυτούς που έχουν ένα απαραίτητο υπόβαθρο, δεν είναι τόσο απλό όσο η σύγκριση γραμμών. Αλλά αν κάτι έχω εξακριβώσει τουλάχιστον είναι η ανεπάρκεια τών δημοσιογράφων και τών πολιτικών, ενώ δυστυχώς το εκπαιδευτικό σύστημα δεν προσφέρει το υπόβαθρο αυτό. Ελάχιστοι πραγματικά ερευνούν τι είναι το χρήμα.

Υποθέτω ότι κάποιοι από τα παραπάνω με κατέταξαν στούς συνωμοσιολόγους. Προσωπικά πιστεύω ίσως σε μια αντίστροφη συνωμοσία. Δηλαδή η μεγαλύτερη συνωμοσία τών κυβερνήσεων είναι (το ψέμα) ότι μπορούν να ελέγξουν την μοίρα τού κόσμου αλλά ίσως ξεφεύγω από το θέμα.

Όταν έρχεται το κράτος και σού αρπάζει τα λεφτά (σού παίρνει φόρους) αυτό είναι γενικά κατανοητό από τον περισσότερο κόσμο. Το λάθος τού κόσμου είναι ίσως να πιστεύει ότι οι φόροι πάνε για καλό. Η παραγωγή χρήματος όμως είναι κάτι πολύ πιο συγκεχυμένο. Όταν έχεις στην τσέπη σου 50 ευρώ, αυτά τι αντιπροσωπεύουν; Προσέφερες κάποια υπηρεσία και δεν είχες καμμία υλική ανταπόδοση, την υλική ανταπόδοση θα την έχεις όταν θα δώσεις το πενηντάρικο σε κάποιον άλλο και αυτός θα σε υπηρετήσει. Αν το σκεφτεί κανείς σωστά θα δει ότι τα 50 ευρώ που έχει στην τσέπη του στην πραγματικότητα αντιπροσωπεύουν ένα αόριστο χρέος που έχει η κοινωνία απέναντί του. Η κοινωνία; όχι ακριβώς. Η κοινωνία (εγώ, εσύ, ο γείτονας) δεν παράγει τα ευρώ. Τα παράγει μια αόρατη στον πολύ κόσμο (κεντρική) δύναμη. Και αυτή η παραγωγή είναι μια πολύ σκοτεινή μορφή άσκησης εξουσίας. Αυτή η εξουσία χρωστάει στην κοινωνία και όχι το αντίστροφο. Δεν έχει προσφέρει τίποτα παρά μόνο ένα βολικό μέσο συναλλαγής το οποίο προστατεύεται από την δύναμη τού κράτους, το εγγυάται το κράτος και παίρνει την δύναμή του από τούς φόρους που πληρώνουμε στο κράτος.

Το πρόβλημα στην πραγματική του διάσταση είναι η ασυμφωνία που υπάρχει ανάμεσα στην κεντρική διαχείριση τής παραγωγής τού χρήματος και στην λιγότερο κεντρική φορολογική πολιτική. Αυτή η ασυμφωνία αργά ή γρήγορα θα μάς χτυπούσε την πόρτα και έτυχε η Ελλάδα να έχει σειρά. Είτε μάς αρέσει είτε όχι αυτή η ασυμφωνία δεν μπορεί να διαιωνιστεί. Ξεκάθαρα υπάρχουν δύο δρόμοι:
α) να πληρώνουμε τούς φόρους μας στην «Ευρώπη» και όχι στο «εθνικό» κράτος.
β) να χωρίσουμε τούς δρόμους μας με το ευρώ.

Εγώ ιδεολογικά αν το θέλετε είμαι πλήρως αντίθετος στην πρώτη λύση. Ήδη θεωρώ τα εθνικά κράτη υπερβολικά μεγάλα για να υπηρετούν τούς πολίτες τους και θα ήθελα να τα καταργήσω, αλλά αυτή η κατάργηση αν γίνει για να φορτωθούμε ένα υπερεθνικό κράτος πολύ ισχυρότερο να μάς λείπει. Χίλιες φορές να μάς λείπει. Πολύ καλύτερα να μείνουμε στα δικά μας εθνικά κράτη. Πρέπει να μειώσουμε το πρόβλημα όχι να το μεγεθύνουμε. Πώς θα μάθουν οι άνθρωποι και οι λαοί να μην είναι εξαρτημένοι αλλά ελεύθεροι είναι το πραγματικό ζητούμενο.